ناپدیدشدگان دهه ۶۰ و جنبش دادخواهی

در دهه ۶۰، ده‌ها هزار مخالف سیاسی توسط خلافت اسلامی! ربوده شدند. بعد از گذشت سال‌ها هنوز از سرنوشت بسیاری از آنها خبری در دست نیست.

با شروع اعدام‌های فراقضایی از ۳۰ خرداد ۶۰ از طرف حکومت ولایت فقیه، علاوه بر آنکه متهمان سیاسی از محاکمات عادلانه محروم شدند، خانواده‌های آنها نیز در معرض تضییع حقوق قرار گرفتند.

«دادگاه»!

بازداشت شدگان در بسیاری موارد حتی پیش از آنکه احراز هویت شوند، براساس فتوای خمینی، «باغی» به شمار آمده و اعدام می‌شدند. کسانی که این شانس! را پیدا می‌کردند که در «دادگاه» حاضر شوند، «دادگاه»‌هایی را تجربه می‌کردند که در آن از هیأت منصفه خبری نبود، و متهم وکیلی در اختیار نداشت. این «دادگاه‌»ها معمولا از چند دقیقه بیشتر به طول نمی‌انجامید مگر آنکه نظام مقدس! برای ایجاد رعب عمومی نیاز داشته باشد تا از آن فیلم تهیه کند، در این صورت دادگاه می‌توانست طولانی‌تر باشد، اما در هر صورت متهم خود را در برابر دادستانی می‌یافت که همان شکنجه‌گرش در زندان بود.

توبه!

زندانی در دادگاه‌های نمایشی ولایت فقیه در دهه ۶۰ در برابر دو گزینه قرار می‌گرفت: اعدام یا توبه!. مفهوم توبه عبارت بود از بازگشت از تمامی عقاید قبلی و همکاری بدون محدودیت با شکنجه‌گر برای لو دادن و دستگیری سایر مخالفان.

بی‌حقوقی

افراد دستگیر شده در دهه ۶۰ از هیچ حمایت قانونی برخوردار نبودند. شکنجه و انفرادی بخشی طبیعی! از دوران بازداشت هر زندانی محسوب می‌شد. خانواده‌های افراد دستگیر شده بعضا تا ماه‌ها از دستگیری بستگانشان خبردار نمی‌شدند و ناچار بودند که روزانه حدفاصل زندان‌ها و پزشک قانونی را طی کنند تا مگر نشانی از عزیزانشان پیدا کنند.

گواهی! فوت

حتی زمانی که خلافت اسلامی! اقدام به اعدام زندانیان می‌کرد، موضوع را به صورت مکتوب به خانواده‌ها اطلاع نمی‌داد. از تحویل دادن جنازه خبری نبود و در بسیاری از موارد نشانه‌‌ای هم از محل دفن داده نمی‌شد.
در مواردی که برای اعدام شدگان گواهی فوت صادر می‌شد، مواردی از قبیل «مرگ طبیعی»، «فوت در منزل»، «فوت در اثر تصادف» نوشته می‌شد. خانواده‌ها از برگزاری مراسم سوگواری برای بستگان اعدام شده‌شان منع می‌شدند.

ناپدید شدن

بازداشت در دهه ۶۰، معادل ربوده شدن و ناپدید شدن بود، برخی از افراد بعد از مدتی در زندان‌ها توسط خانواده‌هایشان یافته می‌شدند، برخی دیگر تنها، خبر اعدامشان به خانواده‌هایشان می‌رسید، و دیگرانی نیز کماکان بعد از گذشت سال‌‌ها مفقود و ناپدید شده محسوب می‌شوند و خبری از سرنوشت آنها در دست نیست.
جنبش دادخواهی قتل عام شدگان تابستان ۶۷ از جمله در پی اعلام رسمی اسامی تمامی افراد دستگیر شده توسط خلافت اسلامی!، مدت زمان بازداشت‌شان، روند قضایی! که از سر گذراندند، محل دفن اعدام شدگان و مشخص شدن سرنوشت ناپدیدشدگان در آن دهه است. این روند بخشی از محاکمه‌ی عادلانه‌ی آمران و عاملان کشتارهای دستجمعی دهه ۶۰ می‌باشد. تنها به این صورت است که می‌توان مانع از تکرار جنایت علیه بشریت شد.

در همین زمینه:

جنبش دادخواهی جانباختگان «قتل عام ۶۷» چیست؟

ما را در تلگرام همراهی کنید

source :  ناپدیدشدگان دهه ۶۰ و جنبش دادخواهی